سیمرغ

سیمرغ یک افسانه آریایی است و از همان دیرباز صورت افسانه ای بر خود گرفته و مقامی والا یافته است. در آیین زرتشت و آثار صوفیان ایران به حکیمی روحانی یا کامل ترین وجود بشری تعبیر شده و عارفان کامل، خاصه شیخ فرید الدین عطار نیشابوری، او را منبع فیض و سرچشمه هستی تصور کرده اند که کاملان جهان که مرغان بلند پرواز این دیررند سوزند ، تمام هم خود را صرف شناسایی او می نمایند وبا همت مرشدان خویش می کوشند که پس از طی مراحل سلوک چون قطره ای که در پهنه این دریا محو میشود خود را به این مرغ بینهایت برسانند و در اقیانوس او محو و فانی شوند.

سیمرغ در فرهنگ ایرانیان نماد خرد، دانش و حکمت بوده و در آیین کانگ فوتوآ-21 نیز که برگرفته از فرهنگ اصیل ایران زمین می باشد، از تصویر این پرنده استفاده شده که بعد از مراحل شال سبز (7 خط)، نماد آن بر سمت چپ پیراهن یا کت، روی سینه بجای آرم مشتواره دوخته میشود و آرم مشتواره به بازوی چپ انتقال می یابد.

نشان سیمرغ به انضمام ریکیما (شمشیر) بر گرفته از شاهنامه فردوسی است،شمشیر(ریکیما) در این نشان به یک تعبیر، نشانگر قدرت رزم ایرانیان است و به عنوان سمبل حراست و پاسداری از ارزشهای توآ، توسط راهدان است و اینکه شمشیرازسر سیمرغ گذشته و تا پای اوامتداد یافته، نشانگر و بیانگر سر از پا نشناختن راهدان در صعود و پرواز به سوی دانایی است. و مهمتر از همه آنکه در این نشان، سیمرغ شمشیر را با منقار و چنگال گرفته و به راهدان داد تا راهدان همیشه به یاد داشته باشد که ازاین هنر رزم ایرانی یعنی کونگ فو توآ بایستی با چنگ و دندان محافظت کند در اینجا شمشیر به عنوان همان پریاست که سیمرغ به زال داد ولی افسوس که سیمرغ و پرش سالهاست که فراموش شده اند